Καθημερινά ερχόμαστε σε επαφή με όρους όπως ηθική μόδα, fast fashion και οικολογικό ντύσιμο, αλλά δύσκολα συνδέουμε το πώς ένα τυχαίο ρούχο που επιλέξαμε να φοράμε, μπορεί να κατεβάζει την ποιότητα ζωής που προσπαθούμε να ανεβάσουμε μέσω της διατροφής μας.

 

Η αρχή του νήματος βρίσκεται στη ρύπανση από το νάιλον σε ξηρά και θάλασσα. Ένα μεγάλο ποσοστό του παραγόμενου πλαστικού (14%!) χρησιμοποιείται για την κατασκευή συνθετικών ινών, νάιλον, κυρίως για ρούχα. Οι μικρο-ίνες με μήκος έως πέντε χιλιοστά δημιουργούνται σε μεγάλες ποσότητες σε όλα τα στάδια του κύκλου ζωής μιας ίνας, ιδίως κατά το πλύσιμο στα πλυντήρια ή ακόμη και στο χέρι. Με αυτό τον τρόπο προκαλείται η μηχανική κατάτμηση των συνθετικών ινών και μετά από κάθε πλύσιμο του ρούχου, το νερό αυτό καταλήγει σε μια εγκατάσταση διαχείρισης αποβλήτων όπου οι μικρο-ίνες που κατακρατούνται μαζί με τη βιοστερεή λάσπη καταλήγουν στην καλλιεργήσιμη γη!

 

Σε σχετική δημοσίευση στο περιοδικό PLoS One με επικεφαλής ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, εκτιμήθηκε ότι από το 1950 όταν άρχισε η ευρεία χρήση συνθετικών ινών μέχρι πρόσφατα, πάνω από 5,6 εκατομμύρια μετρικοί τόνοι συνθετικών μικρο-ινών έχουν απελευθερωθεί στο περιβάλλον εξαιτίας του πλυσίματος των συνθετικών ρούχων, εκ των οποίων η μισή περίπου ποσότητα κατά την τελευταία δεκαετία.

Το ανησυχητικό είναι ότι η αύξηση των σχετικών ρύπων αυξάνεται με μέσο ετήσιο ρυθμό σχεδόν 13% ενώ υπολογίζεται ότι σχεδόν τρία εκατομμύρια τόνοι συνθετικών ινών κατέληξαν στα ποτάμια και στις θάλασσες και δύο εκατομμύρια τόνοι κατέληξαν στην επιφάνεια του εδάφους.

 

 

O μέσος άνθρωπος στον πλανήτη το 1990 διέθετε στο σπίτι του ρούχα βάρους οκτώ κιλών, ενώ το 2016 αυτά εκτοξεύθηκαν στα 26 κιλά με το μεγαλύτερο ποσοστό να είναι πλέον συνθετικά. Σαν μέτρο προφύλαξης από την επιστημονική κοινότητα προτάθηκε η  δημιουργία αποτελεσματικότερων φίλτρων στα πλυντήρια και καλύτερων τεχνικών βιολογικού καθαρισμού του νερού. Ωστόσο πολύ πιο γρήγορη, οικονομική και αποτελεσματική λύση θα ήταν μια αλλαγή συνείδησης και μια μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση για τη γη που θρεύει εμάς και τα παιδιά μας χωρίς αντάλλαγμα όλους αυτούς τους αιώνες.